Bijna alle winkels verenigen zich in een commercieel netwerk of coöperatie. Of een andere term die men ook wel eens gebruikt zijn aankoopcentrales, of ‘de centrale’.
Je hebt heel jonge, dus nieuwe kleine coöperaties, maar je hebt er ook die al heel lang bestaan, die gaande weg sterk gegroeid zijn. Oude mastodonten met heel veel leden waar men zich bij kan aansluiten.
Als een nieuwe coöperatie ontstaat, dan gaat dat ongeveer als volgt. Een aantal eigenaars van winkels komen elkaar tegen, ze voelen dat er wel ergens een klik is. Ze spreken dezelfde taal, ze komen uit hetzelfde metier, ze wroeten in dezelfde klei he. En ze voelen ook dat ze dezelfde noden hebben. Namelijk: sterk staan tav de concurrentie, tav de ketens, én dus ook tav de leveranciers. Want het is als individuele winkel nu eenmaal heel moeilijk om scherpe prijzen te onderhandelen met je leveranciers.
Dus ze voelen mekaar goed aan, het vertrouwen zit juist, de idee krijgt vorm, ze geloven er in… en ze gaan er voor. Het doel is helder. Ze gaan maximaal samen werken en vooral samen aankopen zodat ze zich beter kunnen positioneren in de markt. Ze richten samen een coöperatie op en worden vennoot binnen de coöperatie. Dynamiek, positieve vibe.
Doordat men met zijn allen vennoot is – en dus zowel aandeelhouder als medebestuurder – is een cooperatie een heel specifieke bedrijf. Men is met velen om de richting te bepalen. Hoe gaan we verder groeien ? Gaan we die kant op? Of die kant? Gaan we nieuwe leden toelaten of niet? En wie dan? Gaan we radicaal voor verdere schaalgrootte? Of gaan we dit afbakenen?
Dus net zoals in iedere relatie, kan het er na de verliefdheidsfase dus nogal eens pittig aan toe gaan want het gaat over belangrijke keuzes.
De kleine, dynamische coöperaties hebben het voordeel dat hun communicatie en samenwerking meestal wel goed zit, maar ze kunnen wat schaalgrootte missen. En als de coöperaties kiezen om verder te groeien dan krijg je automatisch meer diversiteit tussen de leden. De nieuwe leden hebben een net iets andere cultuur, de winkels richten zich soms net op een iets ander publiek, of ze liggen soms net te dicht in de buurt van een concullega… En bijgevolg loopt de samenwerking met de centrale moeilijker – zelfs al doen de medewerkers van de coöperatie nog zo hun best. De leden hebben het gevoel dat het niet meer helemaal hun ding is, er komt meer afstand en ze varen meer hun eigen koers. Ze zien de coöperatie als een leverancier zoals de andere, kopen minder producten aan via de coöperatie;
Dus maw dan is er wel wat stof op het huwelijk komen te liggen. Ze zijn nog samen maar ze voelen dat ze toch een beetje uit elkaar gegroeid zijn…
Dus hier wringt wel iets. Als ondernemer blijf je een beetje in de kou staan, want je hebt niet noodzakelijk antwoorden op je vragen gevonden, en de medewerkers van de coöperatie hebben het gevoel dat ze niet goed kunnen doen voor de leden… Het is altijd voor iemand wel verkeerd.
Patstelling
Wil dat dan zeggen dat een cooperatie niet meer van deze tijd is?
Niet noodzakelijk!
